Het is vrijdagavond, dat betekent koopavond in Papendrecht. Een lange dag en juist vandaag valt het me zwaar. Ik kan niet lang stilstaan bij het nieuws wat ik net gehoord heb, want een gezin komt enthousiast op me afgelopen. Ze zijn blij dat ik vrij ben om ze te helpen. De 11-jarige Timo is namelijk te groot geworden voor zijn bril.
Het duurt even voordat ik kan omschakelen. Wat zou jij gedaan hebben in mijn geval? Wanneer je net gehoord hebt dat een vriend overleden is, een mooi en fantastisch mens. Nieuws wat hartverscheurend is, ook al zag je het aankomen.
Heel even heb ik zin om mijn jas aan te trekken en de winkel uit te lopen. Gewoon te vertrekken. Kan mij het schelen waarheen, maar weg van plichten en lieflijk glimlachen, terwijl van binnen een storm van emoties tekeer gaat.
Ik doe het niet. Ik blijf zitten, daar aan die verkooptafel, en zie heel andere verwachtingen van deze avond terug in het gezicht van een kind. Een superstoere bril uitzoeken, want na de zomer gaat hij naar de brugklas.
Waarom zou ik dit bijzondere moment van hem afnemen door te zeggen ‘ik hoop dat je het snapt, maar ik kan even niet gezellig zijn en ook niet een leuke bril voor je uitzoeken, Timo’.
Dit is ZIJN moment en niet het mijne.
Zoals ik al zei, het duurt even voordat ik mijn focus volledig gericht heb op Timo en zijn ouders, maar het lukt me wel. Het wordt nog gezellig ook en dat klinkt tegelijkertijd heel gek. Als ik mezelf hoor lachen schrik ik even. Ik was toch verdrietig? Maar zo gaan die dingen, ook in het leven van een brillenmeisje.
Plussen en minnen in de brillenwereld en ups & downs in het echte leven, we kunnen het niet sturen.
Wat ik wel kan sturen is de keuze van Timo’s nieuwe bril. In zijn hoofd stormt het ook, maar dan met kleuren, vormen en materialen. Ik help hem uit te vinden wat hem leuk staat en wat bij hem past. Uiteindelijk kiest hij zelf uit 3 goede kanshebbers de allermooiste bril.
Zonder dat hij het in de gaten heeft laat Timo mij ook het één en ander opnieuw uitvinden. Natuurlijk ben ik verdrietig en dat is oké, maar de leuke dingen in het leven wachten niet totdat de tranen op zijn. En dat is maar goed ook!
Echt weer super geschreven. Blijft leuk om je blogs te lezen en deze is hoe het leven echt is. Verdriet en geluk ligt dicht bij elkaar!
Ik weet helemaal wat je bedoelt. Bj zijn mama is afgelopen vrijdag overleden..maar toch..de dingen gaan door. Met je ook aan het doen bent. Een lach en een traan..dat is heel het leven. Xxx
Kippenvel…Ik weet zeker dat je jouw verloren dierbare een glimlach op zijn mond hebt bezorgd. Hij zal trots op je zijn. Sterkte!
De wereld staat even stil maar draait daarna gewoon weer door , soms zo onbegrijpelijk. Heel veel sterkte!
xx