“Mensen zijn gewend dat ik een statement maak. In alles.”
Ze zucht en kijkt naar haar spiegelbeeld.
Ze ziet núl statement. Alleen een belegen hoofd.
En één en al truttigheid.
Ze zoekt het tegenovergestelde: een bril die alles in haar nog eens extra onderstreept.
Kracht.
Kennis van zaken.
Tikkie eigenwijs.
Inmiddels is ze bijna 65. Gewend als ze is om zichzelf zo te zien houdt ze ernstig vast aan het vertrouwde.
En dat is nou precies de reden waarom ik haar brillen laat passen die dat allemaal níet zijn. Ze heeft dat versterkende effect namelijk helemaal niet nodig. Niet meer.
Zij heeft geen bril nodig om haar imago neer te zetten. Zij straalt al één en al kracht uit. Ook zónder bril.
Zoekend naar de juiste woorden vertel ik haar mijn mening.
Wát ik zie en wíe ik zie. En ik leg uit waarom ik de bril kies die ik haar aanreik.
Ik zie niets van truttigheid: kan ook helemaal niet, want ze bezit het niet eens.
Ik onderstreep nu alleen ándere eigenschappen van haar.
Haar zachte kant. Die opvalt als je precies lang genoeg kijkt.
Het is oké om je bril te laten spreken voor wie je bent. Maar pas ook op: er komt een moment dat die zware en opvallende bril juist tegen je werkt.
Door de jaren heen verander je qua voorkomen. Ouder (pijnlijk?), wijzer (prettig?), zekerder (altijd fijn!). Er verandert uiterlijk veel, maar innerlijk ook. Laat het op elkaar aansluiten, daar word je nóg mooier van. En dat betekent echt niet dat je dan moet overstappen naar een suffige of bejaarde bril.
Zoek naar een bril die past bij wie je nú bent.
MIJN TIP:
Laat je goed adviseren door stikleuke brillen-gekken. Die zijn er genoeg.
En dan blijf je mijlenver van truttigheid.