Mijn oma, díe gedroeg zich naar haar leeftijd. Elke vrijdag bezocht ze de kapper voor een paarse kleurspoeling. Ze rook naar Gloria Vanderbilt en had eau de cologne in haar handtas.
De grote, goudkleurige bril paste daar perfect bij. Bij eau de cologne, pepermuntjes en zeep tussen de lakens.
Klassiek. Bejaard.
Zulke brillen weiger ik te verkopen.
Want de seniorenvrouw van nu ís niet meer bejaard.
Als je kijkt op het blog ADVANCEDSTYLE zie je foto’s van excentrieke vrouwen van 70 tot 100.
Stijlvol gekleed.
Uitbundig.
Of zelfs prettig gestoord.
Ari Seth Cohen verzamelt excentrieke oude vrouwen.
Ik vind ze gaaf.
Doe mij er nog maar een paar.
Zulke dames krijg ik zelden in de winkel
Jammer.
Wat ik vaak hoor van dames van eh… vlak na de oorlog is: ‘Past dit nog wel bij mijn leeftijd?’
Tien jaar geleden wilden ze nog een bril die ze jonger maakte. Maar ja: toen droegen ze ook nog wel eens naaldhakken. Nu willen ze wel vlót zijn, maar ze kijken niet verder dan hun eigen leeftijdscategorie.
Ik vind het leuk om de grens op te zoeken met brillen
Ik doe een tikkie ondeugende suggesties. Ik kom met een montuur dat ze eigenlijk niet willen passen. Ik probeer een kleur waarvan ze meteen zeggen: ’Nee, maar dat pást niet overal bij.’
Maar ik blijf ver van Dame Edna en Carrie Slee.
Wees gerust.
Had ik dat maar bij mijn oma mogen doen, een hippe bril uitzoeken
Mijn oma stond graag in de spotlights. Ze had best opvallend willen zijn. Als ze nog had geleefd zou ze met de tijd zijn meegegaan. Ik zou met haar een vlotte bril hebben uitgezocht. Absoluut een ondeugende variant.
Want zo was ze, maar dat hoorde toen niet.
Ze moest een bejaarde bril.