Al dagenlang voel, denk en droom ik erover. Van binnen begint het te borrelen als ik het besef dat het moment is aangebroken. Ik mag weer! Yeah!!!
Ik vertrek naar het land waar me niet gevraagd word wat ik doe voor werk. Er wordt niet gekeken in welke auto ik rij. Mijn kleding boeit niet, oud of nieuw, merk of niet, in of uit. Ze vragen niet naar mijn leeftijd of waar ik gestudeerd heb. Ik ben er, fysiek, en dan is het goed.
Ik bezoek het land waar ze de kunst verstaan van ‘zijn in het nu’. Toekomst is voor hen ver weg, ook vanwege de politieke situatie. Zij leven vandaag, hier en nu. Niet gisteren, niet op Facebook of Twitter en ook niet op Pinterest of LinkedIn. Ze glimlachen niet omdat hun leven perfect is, of genoeg ‘likes’ krijgen. Maar omdat ze kunnen genieten van samen zijn, op dit moment.
Ik ben in het land waar een bril lastig te krijgen is. Een verkregen brilrecept geen garantie geeft dat er monturen te kiezen zijn of dat jouw sterkte leverbaar is. +12 dioptrie wordt al helemaal ingewikkeld. Je mag raden wat ik dus in mijn koffer heb zitten.
Ik zit in het land waar internet gecensureerd wordt en googlen geen werkwoord is. Waar je moet wachten totdat de buurvrouw de telefoon heeft opgehangen. Waar Twitter niet meer onder handbereik is en waar je ‘likes’ niet ruimschoots geschonken worden op Facebook.
Ik wil zijn in het land waar niets is zoals het lijkt, waar harten gesloten zijn met dubbele hangsloten en monden gesnoerd. Maar ook waar mensen wonen die voelen als mijn familie. Die hun harten hebben geopend, die mij een kijkje geven in hun leven en beetje bij beetje laten zien hoe hun werkelijkheid is.
Cuba. Waar ik zal zijn in de tijd van toen, maar wel op dit moment. Genieten.
Hasta luego!