Tot mijn eigen verbazing sta ik er best ontspannen bij en kijk geboeid naar de vrouw voor mij. De instructeur is geknield op 1 been, alsof hij haar een huwelijksaanzoek doet, maar het is slechts een elegant gebaar om de vrouw over die hoge reling te krijgen. Eerst zwaait haar ene been erover, haar buik nu ongemakkelijk op die dikke balk en beide benen zwaaiend in de lucht. Dan volgt haar andere been en hupsakee, ze kijkt 100 meter naar beneden. Haar enige zekerheid is het klimtuig wat om haar heen sluit.
Ik neem je vandaag graag mee naar mijn ervaring van afgelopen weekend, abseilen van de Euromast in Rotterdam. Een idee wat ontstaan is door een losse, maar gemeende, opmerking van “dat lijkt me supergaaf” en zo werd 2 weken geleden de datum geprikt.
Ik heb mijn lesje geleerd …
Ben ik zo’n daredevil? Nou nee! Bekentenissen: als de dood voor spinnen en te bang om skiënd van de berg te komen. Zomaar 2 uiterste voorbeelden van angst, maar dat zegt blijkbaar niet alles over mij als mens.
Terwijl ik op het 1e platvorm op mijn beurd wacht, kijk ik naar het gezicht van mijn ‘bondgenoot’. We hebben het kort over het feit of we dit kunnen ja of nee. En vraag me niet waar de woorden vandaan komen, maar met overtuiging zeg ik:
Soms gaat het niet om KUNNEN, maar om DURVEN.
Gek genoeg, die woorden zetten me aan het denken. Mijn vader zei me al zo vaak “gewoon doen, wordt je nooit dommer van”. Ik heb misschien ook daarom wel een instelling dat van alles te leren is, zo lang je maar wilt. Niet dat ik nu ineens prof turnster wil worden of zo. Maar kennis vergaren is een redelijk makkelijke stap. Het is zoeken naar de juiste mensen en/of cursussen en open staan voor andere inzichten.
Als ik iets geweldig leuk vind is het wel sparren met anderen over plannen die voorzichtig vorm krijgen in mijn hoofd. De vraag die dan soms doorklinkt in mijn hersenspinsels is of ik het wel kan, die plannen uitvoeren, en niet zozeer of ik het durf.
Terug naar mijn avontuur, het abseilen. Vooraf heb ik me geen moment afgevraagd of ik het zou kunnen, wel of ik het echt zou durven als ik eenmaal voor die reling zou staan. En dat is nu juist hetgeen wat ik wil vasthouden.
Als KUNNEN nu verandert in DURVEN, in elk plan wat je bedenkt, dat voelt groots … dapper … sterk … En daar groeit toch iedereen van! Niet alleen ik, jij ook!